DAŞLARIN DA DİLİ V A R

On gün bundan əvvəl 21 dekabrda görkəmli şərqşünas alim, vaxtilə AMEA-nın vitse- prezidenti AMEA Şərqşünaslıq İnsitutunun direktoru vəzifələrində çalışmış Sovet İttifaqı Qəhrəmanı , akademik Ziya Bünyadovun 89 illiyi idi.

Lakin bu dəfə nə görkəmli akademikin elmi əsərlərindən nədə ki, qəhrəmanlıqlarından danışacam. Məni həmişə düşündürən qəbir üstü abidəsi haqda yazacam. 

Memar Ömər Eldarovun müəllifi olduğu bu qəbir üstü abidə bu tipli bütün abidə və heykəllərdən fərqlənir. Abidəyə baxmaqla hətta Ziya Bünyadovu tanımayan bir əcnəbidə onun kimliyi haqda bu həyatda kim olduğu, necə od-alovdan kecdiyi, nece alim olduğu, nece öldürüldüyü haqda bilgi ala bilər.

Abidəyə baxarkən görkəmli akademik Ziya Bünyadovun inamla irəlilədiyi diqqəti cəlb edir. Qarşı tərəfdən əsən küləklər onun saçlarını və paltosunu dalğalandırır. Bu da akademikin axına qarşı getdiyini, sıradan biri olmadığını, haqq ədalət carçısı olduğunu göstərir. Akademikin sol əlində yarım açılı  kitab var ki, bu da şəxsin elmə bağlı biri olduğunu simvolizə edir.
   Ziya Bünyadovun sağ və sol tərəfində təxminən özü hündürlükdə daş parçaları var. Sağdakı daşın üzərinə 1941 soldakı daşın üzərinə isə 1945 rəqəmi həkk olunub. Hər iki daşda çoxlu sayda güllə oyuqları var. Bu isə Sovet İttifaqı Qəhrəmanı olan alimin ən çətin sınaqlardan mətanətlə keçdiyini, 1941-1945-ci illərdə olmuş Böyük Vətən Müharibəsinin (mən hələdə bu müharibəni Böyük Vətən Müharibəsi hesab edirəm) qəhrəmanlarından olduğunu göstərir. Lakin əsərin ən maraqlı fraqmentlərindən biri böyük alimin sol ayağının altındakı daşdan qıvrılaraq qalxan, ayağına dolanaraq onu xaincəsinə çalan ilandır.
    Ən çətin sınaqlardan çıxan alim sonda həqiqətəndə xəyanətin qurbanı oldu. Onun ölkədəki korrupsiyanı parlament tribunasından dilə gətirməsi, Müdafiə Nazirliyində 100 milyon dollarlıq yeyintidən danışması, əsgərlərin hospitallarda distrofiyadan (az qidalanmadan) ölməsi haqda faktları mətbuata çıxarması, Heydər Əliyevdən ölkədəki tayfabazlığa son qoymağı tələb etməsi böyük insanın yaşadığı evin blokunda xaincəsinə quraşdırılmış bir qəsd nəticəsində öldürülməsi ilə nəticələndi. Ziya Bünyadov elə bir şəxsiyyət idi ki, Əliyevin KQB-rejimi onun haqqında heç bir ifşaedici fakta malik deyildi. Ve heç bir böhtan ona yapışmırdı. Baxın desələr ki, Ziya Bünyadov savadsızdır buna kim inanardı? Bütün ölkə bilirdi ki, ölkəmizin tarixinin öyrənilməsində və yazılmasında ən çox xidmətləri olan məhz odur. Desəydilər ki, Ziya Bünyadov qorxaqdır bəs buna kim inanardı? Adam Sovet İttifaqı Qəhrəmanı idi. Və azsaylı şəxslərdən idi ki, bu adı cərimə batalyonunda almışdı.

   Bu abidəni dəfələrlə görsəmdə hər dəfə ora yolum düşəndə yenə bir neçə dəqiqə tamaşa edirəm.  Böyük rəssam və heykəltəraş Ömər Eldarov gələcək nəsillərə bu abidə ilə əslində ciddi bir mesaj verib. Və bu abidəyə baxdıqca məndə insan oğlunun qabiliyyətinə, istedadına hörmətim dahada artır. Daşların dili ilə onlarla kitabın deyə bilməyəcəyi fikir insanlara çatdırılıb.

TERROR VƏ QORXU REJİMİ

     Elşad Abdullayevin yaydığı açıqlamalar hamının bildiyi bir həqiqətidə ortaya çıxardı. Ölkəmizin cinayətkar  rejim tərəfindən idarə olunduğunu əslində hamı bilsədə bu videolar cinayətlərin sübutu üçün esaslı dəlil oldu. 1993-cü ildən etibarən xalqın seçdiyi Milli Hakimiyyəti uzurpasiya yolu ilə ələ keçirən Sovet KQB generalı  xalqın var-yatırını talamaq üçün qollarını çırmaladı. O bu işləri tək gormədi. Bu işdə ona Ramiz Mehdiyev ve başqalarıda kömək edirdi. Lakin xalqın içərisindən bəzi qorxmaz insanların buna qarşı gedəcəyini bilən KQB generalı hələ hakimiyyətə gəlmək üçün qurduğu gizli terror şəbəkəsini iş başına gətirdi.  Dövlət mafiya ilə iç-içə oldu.

Hakimiyyətə gələnə qədər Azərbaycanın görkəmli dövlət xadimləri İsmət Qayıbov, Məhəmməd Əsədov və başqa tanınmış şəxslərində olduğu vertolyotun Qarakənd səmasında vurulması, Xankəndinə hücum hazırlayan Şuşanın rayispolkomu Gözəlovun hücumdan bir gün əvvəl kabinetində güllələnməsi,AXC hakimiyyəti dönəmində demək olar ki, Qarabağ cəbhəsində əksər tanınmış komandirlərin Şuşa Könüllü Özünümüdafiə Batalyonunun komandiri, AXC Şuşa rayon şöbəsinin liderlərindən biri Milli Qəhrəman Ramiz Qənbərovun, İkinci Şuşa batalyonunun komandirti İslamın, AXC Ağdam şöbəsinin sədri Milli Qəhrəman, Ağdam Özünümüdafiə  batalyonunun komandiri Allahverdui Bağırovun, AXC üzvü Qubadlıda batalyon komandiri  Milli Qəhrəman Əliyar Əliyevin 

vurulmasıda şərti adı Hacı Məmmədovun dəstəsi olan əslində isə daha böyük terror şəbəkəsinə malik "osminoqun" işi idi.

Hakimiyyətə gələndən sonra isə ilk işi tanınmış döyüşçü OMON-un komandiri, DİN-nin birinci müavini ipə-sapa yatmaz Rövşən Cavadovu və yuzə yaxın silahdaşını aradan götürmək oldu. Sonradan  Sovet İttifaqı Qəhrəmanı Akademik Ziya Bunyadovu, milliyətcə Avar olan varlı deputat Əli Ansuxski kimi simaları aradan götürdü. Təkcə Rövşən Cavadovun öldürülməsi və OMON-un ləğvi cəmiyyətdə qorxunun, xofun yaradılmasında, Akademik Ziya Bünyadovun öldürülməsi isə elmi dairələrdə, ziyalılar arasında susqunlğun yaranmasında müstəsna rol oynadı. Cəmiyyətdə belə fikirlər dolaşmağa başladı ki, Heydər Əliyev hakimiyyətinə təhlükə hiss etsə doğma qardaşını belə məhv edər.

Şübhəsiz ki, adlarını qeyd etdiyim şəxslər bütün cəmiyyətin tanıdığı şəxslərdi. Amma yadınızda olar ki, təkcə DİN polkovniki Hacı Məmmədovun dəstəsi 35 şəxsi öldürmüşdü. Onların arasında kriminalsit Rövşən Əliyev, Qara Polkovnik ləqəbli Fətulla Hüseynov, DİN Narkobizneslə Mübarizə İdarəsinin rəisi Azər İsmayılov kimi tanınmış şəxslərdə vardı. Lakin bir qismi ölkə miqyasında olmasada bir rayon, region miqyasında tanınmış şəxslər idi. Buraya ailə üzvləri oğurlanaraq milyonlarla pulu alınan və daima həm həmin şəxslərin həmdə onların ətrafında olan başqa şəxslərin xof içində saxlanılmasınıda əlavə edə bilərik. 

Bütün zamanlarda Əliyev rejiminin esas hədəfi cəmiyyəti qorxu işərisində saxlıamaq olub.Hacı Məmmədovun dəstəsi ifşa olunan ərəfədə Monitor jurnalının baş redaktoru Elmar Hüseynovun, son dövrlər isə Rafiq Tağının öldürülməsidə buna xidmət edirdi. Rejim daima cəmiyyətə belə mesaj verirdi ki, qorxmaz insanlar, haqqı deyənlər susdurulacaq. İki gün əvvəlki Sevinc Babayevanın öldürülməsidə bu məqsədlə olub. Amma daha bizi qorxutmaq mümkün deyil. Artıq bir nəfəri öldürməklə bir-iki illiye cəmiyyəti qorxu içində saxlamaq  mümkün olmayacaq.

Lakin uca millətimizi susdurmaq mümkün olmadı. Terror, həbslər, adam oğurluqları cəmiyyəti sındıra bilmədi. Amma belə görünür ki, rejimi sındıracaq. Mahir Abdullayevin oğurlanması bu hakimiyyətin ciddi baş ağrısına çevrildi. Üstündən 9 ildən artıq vaxt keçsədə Elşad Abdullayevin susmaması və bu hakimiyyətin əleyhinə olan faktları ictimailəşdirməsi rejimin sonunu dahada yaxınlaşdırır. 

A L T U R İ S T L Ə R

Son vaxtlar əhalinin xeyli fəallaşması, siyasi proseslərə qoşulması müşahidə edilməkdədir. Əgər əvvəllər Azadlıq qəzetində geden hər hansı maraqlı məlumatı 10 min civarında adam oxuyurdusa artıq bu rəqəm 80-90 min ərəfəsindədir. Bu rəqəmə gündəlik satılan 10 minlik tirajı,  Medya TV-ni,Yeni Musavat qəzetinin saytını və satışını və bir necə populyar saytın izlənməsinidə əlavə etsək xeyli sayda insanın siyasiləşdiyinin, ölkənin problemlərinə biganə qalmadığının şahidi olarıq.
   Qarşıdan gələn il ölkədə prezident seçkiləri ilidir. Və artıq xeyli müddətdir ki, siyasi hərarət davamlı olaraq yüksəlir.Artıq coxları gələn ilin ölkəmiz üçün cox vacib bir il olduğunu dilə gətirir.
   Lakin aktivləşmənin bu səviyyəsi demokratik qüvvələrə qalib gəlmək imkanı verirmi? Xalq bu mübarizədə antimilli hakimiyyətə qalib gələ biləcəkmi? Daha nə qədər insan siyasi proseslərə qoşulmalıdır ki, qalib gəlmək mümkün olsun. Bu blog yazımda bu suala cavab verməyə çalışacam.
   Əvvəla ondan başlamaq istəyirəm ki, hər bir hadisənin elmi izahı var. Ötən əsrin 60-cı illərində Qumilyov bu məsələləri araşdırmış və ona dünya şöhrəti gətirmiş "Etnogenez və yerin biosferi" əsərini yazmışdır. Həmin əsərdə irəli sürülən nəzəriyyə Pasionarlıq nəzəriyyəsi adlanır. Və araşdırma predmeti odur ki, necə olur ki, bir zamanlar dağınıq, başı pozuq halda olan, bir-biri ilə aramsız müharibələr aparan monqollar birdən birə birləşir və o dövrdə mövcud olan dünyanın az qala yarısını öz hakimiyyəti altına alır?  Bu sual eynilə Ərəblər, Türklər, Farslar, Yunanlar, Almanlar, İtalyanlar, İngilislər, Fransızlar, İspanlar, Portegizlər və Ruslarada aiddir. Hər xalqın qalxınma dövrü var.
   Məhşur alim bu hadisəni belə izah edir ki, böyüklüyündən və kiçikliyindən asılı olmayaraq bütün xalqlar iki tip insanlardan təşkil olunub. Eqoist etikaya sahib olanlar və  alturist etikaya sahib olanlar .
    Eqoist etikaya sahib olanlar özlərini və ailələrini düşünən insanlardı. Lakin onlarda əslində dolayı yolla, özləridə bilmədən millətə xidmət edirlər. Onların əsas xidməti nəsil artımı və iqtisadiyyatın inkişafıdır. Məsələn Səbail rayonu ərazisində çörək sexi açan eqoist etikaya sahib olan şəxsin məqsədi qazanc əldə etməkdir.Lakin o özüdə bilmədən həmin rayonda yaşayan əhalini çörəklə təmin edir.

   Alturizm başqalarının xeyrinə öz mənafeyindən imtina etməkdir. Alturist etikaya sahib olanlar daima vətən, millət, ərazi bütövlüyü, xalıqın azadlığı və firavanlığı kimi fikirlərlə həm eqoistlərin özlərini həmdə övladlarını tərbiyə edirlər. Bununlada eqoist etikaya sahib olanların başqa millətlərin içində assimilyasiya olunmasına imkan vermirlər. Milli birliyi və bütövlüyü qoruyurlar. Biz özümüzdə bu təbəqədən olduğumuzdan və əsasən bu təbəqənin böyüməsinə, güclənməsinə çalışdığımızdan, məhz onların (həqiqi milli elita) dəstəyini almaq istədiyimizdən Qumilyovun alturist etikaya sahib olanlar haqda yazdıqlarını öz başa düçdüyüm səviyyədə izah etməyə çalışacam.
Qumilyova görə adi vaxtda sayından asılı olmayaraq bütün millətlərdə Alturistlərin sayı bir faizin altındadır.  Lakin bəzi hallarda hansısa millətin daxilində gedən  izahı mümkün olmayan proseslər nəticəsində Alturistlərin sayı 2-3 bəzən isə 4 faiz həddinə qədər yüksəlir. Bu yüksəliş Alturistlərin hakimiyyətə gəlməsi ilə nəticələnir və əksər hallarda milli yüksəlişlə müşayiət olunur.
Qumilyovun nəzəriyyəsi ilə ölkədə gedən fəallaşmanı təhlil etsək nəticələr təqribən belə alınacaq. Belə çıxır ki, bizim ölkəmizdə Alturistlərin sayı son bir ilə qədər təqribən 90 min nəfərdən az olub. Hətta ola bilər ki, bu cəmi 20-30 min həddində olub. Lakin hadisələrin inkişafı onu göstərir ki, bu say çox sürətlə artır. Artım qismən hərəkatdan gəlmiş, sonradan passivləşmiş adamların hesabına olsada əsas etibarı ilə Alturistlərin sayı gənc nəslin hesabına artır. Və əgər biz bu artımı 3-4 faiz həddinə (söhbət ölkə üzrə 250-350 min fəaldan gedir) qədər artıra bilsək bu nəinki qarşıdan gələn seçkilərdə demokratik qüvvələrin timsalında xalqın qələbəsini təmin edəcək, həmdə bu itirilmiş torpağımız Qarabağın geri qaytarılmasını şərtləndirəcək.

TÜRKÜN BOZQURD BAYRAĞI

   Son günlərin şok xəbərlərindən biridə Bəhlul Muradov adlı şəxsin həbsxanadan Millətim qəzetinə məktub yazaraq 2006-cı ildə hamının tanıdığı bir MTN agentindən Azərbaycan Xalq Cəbhəsi Partiyasının sədri, hakimiyyətin esas rəqibi Əli Kərimlini öldürmək tapşırığı aldığını, lakin bundan imtina etməsi idi. Düzdür bu imtina binəvaya başqa cinayətlərdə şərlənərək uzunmüddətli həbsə düşmə bahasına başa gəlib.
   Lakin mənim demək istədiyim tək bu deyil. Ən böyük Türkçü hesab etdiyim Hüseyn Nihal Adsızın gənclik illərində oxuduğum məhşur "Bozqurdlar" romanında bir məqam var. Əfsanəvi qəhrəman Kürşadın oğluna onu qorumaq məqsədilə anası ölənə qədər əslində kimin oğlu olduğunu demir. Lakin öləndə bir vəsiyyət edir. "Kim Türkün Bozqurd bayrağını qaldıracaqsa get ona əsgər ol"
Və bir anlıq çoxdan məni narahat edən bir məsələ haqda yazmaq istəyirəm. Düşmənimizin hiyləgər və güclü bizim isə qafil olmağımız haqdadır bu yazı. Son 250 ildə Türkün Bozqurd bayrağını qaldırmış bütün böyük liderlərimizin öldürülməsi və ya uduzdurulması haqdadır bu yazı.
İlk olaraq Nadir şah Əfşardan başlamaq istəyirəm. 1736-cı il 21 martda Muğanda keçirilən qurultayda şah seçilib.Nadir şah zəifləmiş, şərqi və mərkəzi əfqanlar tərəfindən, bütün qərb və şimal hissəsi (Mazandaran istisna olmaqla) Osmanlı dövləti tərəfindən işğal olunmuş Səfəvi dövlətini əvvəlki sərhədlər daxilində bərpa edir. Tiflis, İrəvan, Buxara, Xivə xanlıqlarını özünə tabe edir. Əfqanıstan və Hindistanı tutub oranın xəzinələrini ələ keçirir. Bəhreyn, Oman və Maskat üzərinə yürüşlər edir. Xəzərdə və Fars körfəzində donanma yaradır. Qarşıda Sibiri və Çini tutmaq kimi planlar vardı.
Lakin şərqin Napaleonu adlandırılan Nadir şah Əfşar 1747-ci ilin iyununda gecə öz çadırında mühafizəçiləri tərəfindən qətlə yetirirlər. (bunu yadda saxlayaq)

Ağa Məhəmməd şah Qacar: Nadir şah Əfşar qətlə yetriləndən sonra ilk orta əsrlərə aid hadisə olan feodal pərakəndəliyi başlayır. İran faktiki olaraq dörd yere parçalanır.Çoxlu sayda xanlıqlar müstəqilliyini elan edir.Lakin Ağa Məhəmməd şahın 21 mart 1782-ci ildə hakimiyyəti ələ keçirməsi ölkədə pərakəndəliyə, özbaşınalığa son qoyur.Bütün Azərbaycan, Fars,Əcəm İraqı, Dağıstan,Tiflis,İrəvan,Əfqanstan, Orta Asiya və Hindistan hökmdarlığını əldə edir.1796-cı ildə Muğanda qurultayda şah seçilir.
Şuşa qalasını alandan sonra 1797-ci ildə öz çadırında son sözü; Gədə İranı viran qoymayın olan Ağa Məhəmməd gecə ikən yatağında öz qulluqçuları, gürcü Sadıq Qorci, isfahanlı Xodadad və mazandaranlı Abbas tərəfindən öldürülüb.  (bunuda yadda saxlayaq)
Növbəti qəhrəmanımız Səttar xandır. 20-ci əsrin əvvəllərində İrandakı irticaya qarşı mübarizə bayrağı qaldırır və 1908-ci ildə Ali Hərbi Şura yaradır.Təbriz inqilabının qələbəsindən sonra inqilabi əhval-ruhiyyənin artması şah qüvvələrini, Çar Rusiyası və İngiltərəni təşvişə salır. Onlar Səttar xanı və silahdaşlarını gözdən salmaq üçün Səttar xan və Bağır xanı silahdaşlarından, Təbrizdən ayırmağa çalışırlar. İngiltərənin xarici işlər naziri Edvard Karinin bu ölkənin İrandakı səfiri Corc Birliyə göndərdiyi teleqramda (16.3.1910) deyilirdi ki, Səttar xan və Bağır xan tezliklə Təbrizdən çıxarılmalıdır. Bundan sonra İranın baş naziri, Milli Şura Məclisi işə qarışıb Səttar xan və Bağır xanı Tehrana getməyə məcbur edirlər. 1910-cu il mart ayının 6-da Səttar xan və Bağır xan 300 nəfər silahdaşı ilə Tehrana yola düşür. 1910-cu il aprel ayının 3-də Səttar xan Tehrana çatır. Qurbanlar kəsilir, Tehran əhalisi onu xilaskar kimi qarşılayır. 
1910-cu ildə şah qoşunları və milliyətcə erməni olan daşnak Yefrem Davidyansın başçılıq etdiyi polis qüvvələri gecə xaincəsinə Atabəy parkına hücum edirlər, Baş verən silahlı qarşıdurmada Səttar xan ayağından yaralanır.Aldığı güllə yarasından 1914-cü il noyabr ayının 9-da Səttar xan 48 yaşında vəfat edir.
(bunuda yadda saxlayaq)
Şübhəsiz ki, növbəti lider Məmməd Əmin Rəsulzadədir. 28 may 1918-ci ildə müsəlman şərqində ilk Demokratik Cümhuriyyət qurmuşdur. Qısa müddət ərzində Sentrokaspi diktaturası adlı erməni-rus birləşmələrini darmadağın edərək bütün ölkəyə nəzarəti ələ keçirmiş, Qarabağda, Zəngəzurda baş qaldırmış erməni daşnak hərəkatını 
məğlub etmişdir.Azərbaycan tarixində ilk dəfə demokratik seckilər yolu ilə parlametnt formalaşdırmışdır. Qadınlara seçki hüququ vermək və başqa demokratik addımları ilə adını tarixə qızıl hərflərlə yazdırmışdır. 
Lakin bu sevincimizdə uzun sürmədi.23 ay sonra Bolşevik Rusiyası hücum edərək gənc müstəqil dövlətimizi yıxdı.(bu faktıda unutmayaq)
Daha bir milli liderimiz Seyid Cəfər Pişəvəridir.Pişəvəri görkəmli ictimai-siyasi xadim, böyük inqilabçı idi. İkinci Dünya müharibəsinin nəticələrindən və sovetlərin dəstəyindən güc alaraq 21 Azər (12 dekabr) 1945-ci ildə silahdaşları ilə Azərbaycan Demokratik Respublikasını elan etdi. Azərbaycan Milli Məclisinin qərarı ilə Pişəvəri Azərbaycan Milli Hökumətinin Baş naziri təyin edilmişdir. Məhz həmin hökumətin İranın daxilində Azərbaycanın milli muxtariyyət hüququnu bərpa edərək azərbaycanlıların öz ana dilində danışmaları, yazıb-oxumaları üçün şərait yaratdı. Məktəblərdə ana dilində dərslərin keçirilməsini təmin etdi. Savadsızlığın kökünü kəsmək üçün qəti addımlar atdı. Fəhlələr üçün iş qanunu, qadınlar üçün kişilərlə bərabər hüquqlar, bütün ölkədə əhəmiyyəti olan torpaq islahatı həyata keçirildi. Ölkədə misli görünməmiş əmin-amanlıq və abadlıq işlərinə başlandı. Güney Azərbaycanda görülən demokratik tədbirləri hətta düşmənlər belə etiraf edirdilər. Qərbin irticaçı idarələrinə mənsub olan mətbuat dəfələrlə yazmışdır ki, Pişəvərinin rəhbərlik etdiyi Milli hökumət il ərzində sanki Güney Azərbaycanda yarım əsrlik fəaliyyət göstərmişdir. Azərbaycanda bu demokratik islahatlar nəinki İran irticasını, həm də İranın zəngin sərvətlərinə sahib olan İngiltərə və Amerika imperializmini qorxuya salmışdı. Onlar birləşərək Azərbaycan milli hökumətini qan dəryasında boğdular.
1946-cı ilin dekabr ayından mühacirət etmiş Azərbaycan inqilabçılarının bir hissəsi Sovet Azərbaycanına gəldi. Azərbaycannın 34 rayon və şəhərində onların yerləşdirilməsinə şəxsən Pişəvəri özü rəhbərlik etmişdir. Elə bu işlə əlaqədar 1947-ci il iyul ayının 11-də Gəncə şəhərindən qayıdarkən Yevlax yaxınlığında Pişəvəri müəmmalı şəkildə maşın qəzasına salınmış və həlak olmuşdur. (bunuda yadda saxlayaq).

70 illik sovet əsarətindən sonra Qarabağda başlayan əsassız erməni iddiaları Azərbaycan xalqının səbr kasasını daşırdı. 1958-ci ildən dissident fəaliyyəti göstərən Əbülfəz Elçibəy və silahdaşları xalqın haqlı mübarizəsinin önündəydi. Və bu mübarizə getdikcə Qarabağın müdafiəsilə yanaşı Milli Azadlıq mübarizəsi xarakteri alırdı. Bu mübarizə 1989-cu ildə Əbülfəz Elçibəyin sədrlik etdiyi Xalq Cəbhəsinin yaranmasına 1991-ci ilin 18 oktyabrında isə müstəqilliyin bərpasına gətirib çıxardı. Demokratik Cümhuriyyətin ilk qanuni prezidenti 1992-ci ildə seçilmiş Əbülfəz Elçibəy oldu. Qısa müddət ərzində həm Qarabağ cəbhəsində həm təhsil və ordu quruculuğu, korrupsiya ilə mübarizə və sair sahələrdə ciddi uğurlar əldə olundu. Lakin min kərə təəssüf ki, düşməndə yatmamışdı. 21-ci əsrin Türk əsri olacağını demiş bir lideri hakimiyyətdən salmağa qərar verilmişdi.

 Rusiya, İran, Britaniya hətta Süleyman Dəmirəlin simasında qardaş Türkiyədə bu planın içində yer aldı. Düz bir il sonra daxili satqınların əli ilə Milli Hakimiyyət uduzduruldu. Əbülfəz Elçibəy 4 il 4 aylıq sürgün həyatı yaşamalı oldu.

Bu tarixi məsələləri sizə xatırlatmaqda məqsədim sizlərə tarix öyrətmək deyil. Bunları çoxunuz məndən daha detallı bilirsiniz. Sizə deməkdə məqsədim odur ki, kim bu millətin azadlq bayrağını ( Türkün Bozqurd Bayrağı) qaldırıbsa ya öldürülüb yada az qala dünyanın bütün irticaçı qüvvələri tərəfindən məqsədli şəkildə uduzdurulub, yıpradılıb. Nadir şah, Aga Məhəmməd şah kimi iki dünya miqyaslı sərkərdənin, fatehin  dalbadal öz çadırında öz mühafizəçisi tərəfindən öldürülməsini bütün dünya yığılsada adi kriminal hadisə olduğuna inanmaram.

Və ən əsası yazının əvvəlində antimilli hakimiyyətin Azərbaycan Xalq Cəbhəsi Partiyasının sədri Əli Kərimliyə qarşı terror planlarından yazmışdım. Bu gün bizim bir millət olaraq əsas qarşıda duran vəzifələrimizdən biridə Milli liderimizi qorumaqdır. Rus KQB agenti Heydər Əliyevin və onun FSB tərəfindən idarə olunan oğlu ağalarının sifarişi ilə Turk millətini uduzdurmaq, yıpratmaq üçün (Ruşaylonun hər seçkidə gəlib Bakıda oturmasını xatırla) hər cinayətə hazırdır. Zatən onun başqa yoluda yoxdur. Bəşər Əsədin vəziyyətinə baxaq. O özü deyir ki, qalsa müxalifət qaçsa yaxınları tərəfindən öldürüləcəyini bilir. Buna görə bir daha təkrar edirəm ki, Azərbaycan xalqının azadlıq, müstəqillik, rifah bayrağını (Türkün Bozqurd bayrağını)  qaldırmış Əli Kərimliyə dəstək vermək, onu qorumaq hər birimizin vətəndaşlıq borcumuzdur. Hətta bu həyatımız bahasınada başa gəlsə bunu etməkdən çəkinməməliyik.

QƏHRƏMANLAR UNUDULMUR

Artıq üç gündür ki, qəzadan sonra uzun müddət gipsdə qalmaqdan bərkimiş dizimi və topuğumu açmaq üçün Əlilləri Bərpa Mərkəzinə fizioterapiyaya gedirem. Bu gün idman zalından çıxarkən qapının ağzında məni gözləməli adamı orada görməyib o, gələnə qədər gözləmək qərarına gəldim. Oturmaq üçün bir ağ saçlı ananın oturduğu skamya tərəfə yön aldım. Ağ saçlı ana birdən  məndən hansı batalyonda döyüşdüyümü soruşdu. Hansı batalyonda döyüşdüyümü dedim.Cavabında bildirdi ki, Eldar Bağırovun, Allahverdi Bağırovun bacısıyam.

   Yadıma bir neçə il əvvəl AXCP-nin qərərgahı olan vaxtlar  Milli Qəhrəman, AXC Agdam şöbəsinin sədri, Ağdam Ozünümüdafiə batalyonunun komandiri Allahverdi Bağırovun anım mərasimini kecirməyimiz düşdü. Həmin mərasimdə taninmış ictimai-siyasi xadimlərlə yanaşı Allahverdi Bağırovun yaxın qohumlarıda iştirak edirdi. Hətta bacılarından biri çıxışda etdi. Həmin çıxış tam olaraq yadımda qalmasada çıxışda AXC Ağdam təşkilatının yaradıcılarından  və ilk sədri olan, millət vəkili Eldar Bağırovun və Eldar Bağırov xaincəsinə öldürüləndən sonra Ağdam Xalq Cəbhəsində onu ləyaqətlə əvəz etmiş, kiçik qardaşı Ağdam batalyonunun komandiri, Milli Qəhrəman Allahverdi Bağırovun keçdikləri həyat yolundan, gənclik illərindən haqq-ədalət tərəfdarı olmalarından, igid, qorxmaz, cəsur olmalarından, əsassız erməni iddiaları başlayandan sonra isə meydana ilk atılmalarından bəhs etdi.

   Yuxarıda qeyd etdiyim tədbiri onunda yadına saldım. Dedi bir defe oldu. Cıxış edən bacının kim olduğunu soruşdum, bildirdiki böyük bacım idi. Və məndən soruşdu ki, niyə bizi arayıb, axtarmırsınız? Axı mənim qardaşlarım xüsusən Eldar Bağırov Xalq Cəbhəsinin bünövrəsini qoyanlardan olub. Niyə bizi axtarmırsınız, bu hakimiyyətdən ummuruq amma sizdən umuruq dedi. Qardaşlarımın hərəsinin 2 körpə uşağı qalmışdı. Eldarın kiçiyi yaşyarımlıq idi. İndi hamısı böyüyüb ali təhsil alıb, ailə qurublar amma sizin bir qapımızı açmanızı, hal-əhval tutmağınızı, mənəvi dəstək olmanızı həmişə gözləmişik. Qarabağın itirilməsindən, Ağdamnan, Ağdamın dörd min şəhid verməsindən xeyli səhbətləşib ayrıldıq. Ayrılanda  ağsaçlı ananın adının Almaz xanım olduğunu öyrəndim. Və ayrılarkən ciynimdən öpüb getdi. Bu onun bir Qarabağ qazisinə öz balası kimi və güvəndiyi biri olaraq yanaşması idi yəqin.

   Kifayət qədər geniş giriş verməyim edəcəyim təklifin vacibliyini önə çəkmək üçündür. Azərbaycan Xalq Cəbhəsi Partiyası ölkədə fəaliyyət göstərən yeganə təşkilatdır ki, bir siyasi lider, bir tayfa və ya bir region nümayəndələri tərəfindən yaradılmayıb. AXC-ni tam məsuliyyətlə deyirəm ki, Azərbaycan xalqı yaradıb. Hər eldən, hər obadan, hər ailədən ən azı bir nəfər bu işdə iştirak edib. Bu təşkilatın aksioneri (səhmdarı) xalqdır. Xalqın inana biləcəyi, arxasınca gedəcəyi təşkilatda budur. Təsadüfi deyil ki, Əliyevlər sülaləsi demək olar ki, bütün təzyiq, böhtan və təxribatlarıda məhz bu təşkilata qarşı yönəldib. Çünki diktatura rejiminə təhlükənin haradan ola biləcəyini yaxşı bilirdilər.

   Lakin uzun illər qərərgahsız fəaliyyət göstərilməyə məcbur qalmağımız işimizi xeyli axsadıb. İstənilən vaxt yolumuzu gözləyən çoxsaylı tərəfdarlarımızla görüşmək imkanlarından məhrum olmuşuq. Son vaxtlar Azadlıq qəzeti, sosial şəbəkələr, Azərbaycan saatı radiosu və televiziyası, kütləvi görüş və müşavirələr vasitəsilə hakimiyyətin ətrafımızda yaratdığı blokadanı xeyli yarmağa nail olmuşuq. Növbəti blokada yarma işi vətəndaşlarla görüş imkanlarının nəzərəcarpacaq dərəcədə artırılması ola bilər. Və bu sahədə geniş kütlələrlə görüşməklə yanaşı  fəxri şəxslərlə və ailələrlə görüşməkdə cəmiyyətin oyanmasına müsbət təkan verə bilər. 

 Fəxri şəxslər və ailələr dedikdə heçdə bu günə qədər içtimaiyyətin tanıdığı şair və yazıçıları nəzərdə tutmuram. Hərçənd ki, bu özüdə bir işdi. Amma əsas vurğu salmaq istədiyim təbəqə Şuşa Xalq Cəbhəsinin liderlərindən biri, Şuşa batalyonunun komandiri, Milli Qəhrəman Ramiz Qənbərovun , Ağdam Cəbhəsinin mərhum sədri Eldar Bağırovun, Ağdam Cəbhəsinin sədri Milli Qəhraman Allahverdi Bağırovun, Milli qəhraman Şirin Mirzəyevin, Fred Asifin, Qubadlı qartalı Milli Qəhrəman Əlyar Əliyev, Seyyid Mübariz İbrahimov və başqa  milli qəhrəmanlarımızın, şəhid ailələrinin və Qarabağ qazilərimizin özləri və ailə üzvləri ilə görüşmək cəmiyyətin aktivləşməsinə gətirib çıxaran addımlardan biri ola bilər. Bu həmdə vətən, millət və əqidədaşlarımız qarşısında mənəvi borcumuzun yerinə yetirilməsi olar.

   

UĞURLAR QAZANAN AXCP

Son illər bəzi tənqidçilər xüsusəndə ABŞ və Avropa ölkələrində oxuyub gələnlər belə bir tezis irəli sürürdülər ki, müxalifətin pərakəndə və zəif olmasının, xalqdan genish dəstək ala bilməməsinin  səbəbi uğur qazanmamasıdır.  Onlar iddia edirdilər ki, muxalifətin əzabkeş görkəmində təqdimatı eslində xalqın ona inamını azaldır. Xalq haqlı olaraq belə düşünür ki, müxalifətdə olmaq coxlu məhrumiyyətlər gətirir. Yaxşısı budur nə müxalfət olum nə iqtidar, bir təhər başımı girləyim.

   Həmin tənqidçilər belə bir tezis irəli sürürdülər ki, müxalifət kiçik də olsa uğurlar qazanmalıdır. Və hər qazanılan uğur növbəti uğura körpü rolunu oynamalıdır. Müxalifət kiçik qələbələri üst-üstə yığıb böyük qələbələrə doğru yürüməli və həlledici qəlbəsini qazanmalıdır.

   Əvvəl ondan başlamaq istəyirəm ki, bu tezislə razıyam. 21 əsrdə  böyük siyasətdə və müharibələrdə qələbəni  bir döyüşlə qazanmaq mümkünsüzdür. Müharibələrdə qazanılan böyük qələbə coxlu sayda kiçik qələbənin cəmidir. Siyasətdədə bu təqribən belədir. Hec kim bir günün içində siyasi olimpin zirvəsinə çıxa bilməz.

   Bu fikirdə ən cox diqqətimi cəlb edən isə odur ki, bu tezis xalq olaraq bizim üçün yeni deyil. Yəqin hamınız Dədə Qorqud filminə baxmısınız. ( Kitabi-Dədə Qorquddada var amma filmə hamı baxıb deyə misalı ordan çəkirəm.) Filmdə belə məqam var gənclər nəsə igidlik göstərəndən,  uğur qazanandan  sonra Dədə Qorqud gəlib ona ad qoyur. Yəni ugur qazanmayan adamın heç adı belə olmur. 

   Bütün bunları sadalamaqda məqsədim odur ki, üzvü olduğum Azərbaycan Xalq Cəbhəsi Partiyası baxmayaraq ki, bir zamanlar böyük nailiyyətlər qazanıb, (ölkənin müstəqilliyə qovuşması, rus ordusunun çıxarılması, test inqilabı və sair) uzun illər ölkədə demokratiya qalası olub və bu gündə yeni-yeni uğurlar qazanmaqda davam edir.

   1 Dekabrda AXCP Ali Məclisi Rəyasət Heyətində təmsil olunan Seymur Həzi və Azadlıq qəzetinin baş redaktoru Qənimət Zahid Azərbaycan Saatı radiosunun yayımına başladı. Bu radionun fəaliyyətə başlaması AXCP üçün, Azərbaycan demokratik qüvvələri üçün, nəhayət Azərbaycan xalqı üçün Əliyevlərin  tətbiq etdiyi  informasiya blokadasının yarılması istiqamətində atılan ciddi və uğurlu addımdır. Nəzərə alsaq ki, radionun açılması Türkiyənin Medya Tv-sində hər şənbə və bazar günləri yayımlanan Azərbaycan Saatı verilişinin davamıdır və bu layihədə özünə coxsaylı tamaşaçı auditoriyası toplayıb. Onda uğurun ikiqat olduğu mənzərsi göz önünə gəlir. 

   Bir gün sonra 2 dekabr tarixində AXCP sədri Əli Kərimlinin Gənclər komitəsinin təşkilatçılığı ilə 1.000-dən artıq gənclə görüşmsidə partiyanın qazandığı növbəti və ciddi uğurlardan biridir. AXCP hər zaman gənclərlə işə xüsusi önəm verib. Gənclər tərəfindəndə partiyaya bu səviyyədə ilginin olması ugurdu. Gənclər Komitəsinin  yetkililəri iddia edir ki, əgər daha geniş zal olsa idi ora hətta bir necə min gəncidə cəlb etmək mümkün idi.

   Daha bir uğurumuz sosial şəbəkələrlə bağlıdır. Facebook və Twitterde minlərlə AXCP fəalı xüsusən gənclər özlərinə hesab açmaqla və çoxsaylı tərəfdarlar toplamaqla partiyanın təbliğatı ilə məşğul olurlar. Bu sahədə ən uğurlu işlərdən biri isə ölkənin ən fəal və qızğın müzakirələr gedən Facebook qrupu olan Xilas qrupnun yaradılmasıdır. Əlavə olaraq AXCP rəhbərliyində  və gənclər komitəsində 100-lərlə bloggerin olması və onlarında ictimai rəyə özünəməxsus şəkildə təsiridə bizim uğurlarımızdan biridir. bu gün tam arxayınlıqla deyə bilərəm ki, sosial şəbəkələrdə heç bir partiya və qrup AXCP-də olan göstəricilərə sahib deyil.

   Mətbuat sahəsindədə kifayət qədər uğurlarımız var. AXCP-yə yaxınlığı ilə seçilən müstəqil Azadlıq qəzeti ölkədə populyarlığını xeyli dərəcədə artırıb. Qəzetin verdiyi məlumatlar qəzetin saytından da oxunur. Və saytın ziyarətçiləri dəfələrlə yaradılan problmlərə baxmayaraq  hər gün artmaqdadır. Bir iki il əvvəl ən cox oxunan yazılar 10 min ərəsində idisə artıq bu rəqəm 30-40 bəzi hallarda isə 50 minə yaxınlaşmaqdadır.

   Bundan əlavə partiya üzvü olan gənclər müxtəlif mövzuları əhatə edən videoroliklər çəkərək Youtube ve sair saytlarda yerləşdirirlər. Bu videoroliklər cəmiyyətin ən müxtəlif təbəqələri tərəfindən və kütləvi surətdə izlənilir və pozitiv addım kimi qiymətləndirilir ki, bunuda qazandığımız ugurlar sırasına əlavə etmək olar.

   AXCP-nin uğurlarından danışıram deyib kütləvi aksiyalardan danışmamaq insafsizlıq olardı. Son illərdə o cümlədən son aylarda keçirilən razılaşdırılan və razılaşdırılmayan bütün aksiyaların əsas donoru yenədə bizik.  Və məncə aksiyalardakı fəallığıda AXCP-nin uğurlar aktivinə yazmaq olar.

     Və sonda bütün bu uğurların qazanılmasında xüsusi rolu olan, bu uğurları qazandıqca xalqın gözundə dahada ucalan şəxslər haqda. Başda liderimiz Əli Kərimli olmaqla, Həsən Kərimov, Nürəddin Məmmədli, Gözəl Bayramlı, Asəf Quliyev, Fuad Qəhramanlı, Razi Nurullayev, Elmira Muradəliyeva,Solmaz Hüseynova, Səadet Cahangir, Şahin Həsənli, Məşədi Vaqif Pənahov, İradə Nəriman, Rövşın Quliyev, İlham Hüseynli, Namət Əliyev, Eldar Hüseynov, Natiq Güləhmədoğlu, Seymur Həzi, Əbülfəz Qurbanlı, Sahib Kərimov, Mənsum Bayramlı, Hüseyn Naibov,  Məmməd İbrahim, Rafiq Dashdəmirli, Məhəmməd Məcidli, Rəsul Mirhəşimli, Təzəxan Mirələmli, Vaqif Xalıqov, Zülfüqar Eyvazlı, Zərifə Məhəddinova, Kəmalə Bənənyarlı, Saqif Qurbanov, gənclərdən Nihad Hüseyn, İlham Huseyn, Orxan Rza, Orxan Carçı, Bəyim Həsənli, Xanim Mustafayeva, Dəyanət Babayev, Elvin Baycan, Kamran Sanatürk, Toğrul İbrahim, Sərraf Turan, Tacəddin Mehdili və onlarla, yüzlərlə adını çəkmədiyim şəxslərlə birgə adddımlamaq ən böyük uğurumuzdu. Bütün digər uğurlar öz başlanğıcını bu uğurdan götürür. Ölkənın  əsil siyasi elitası AXCP sıralarında cəmləşən fədakar insanlardı.

IMAM HÜSEYNİ TANIYIRIQMI ?

         HIND XALQI  O, ZAMAN AZAD OLACAQ Kİ,  İMAM  HÜSEYN MÜBARİZƏSİNİ   ÖYRƏNƏCƏK. ( Mahatma Qandi)

 Bəlkədə bu barədə yazı yazmağım dogru deyil. Çünki hər kəs öz bildiyi sahədən yazsa yaxşıdır. Son vaxtlar Aşura mərasiminin  keçirilməsinin əleyhinə sosial şəbəkələrdə gedən bəzi fikirlərə aydınlıq gətirmək üçün bəzi düşüncələrimi yazmaq qərarına gəlldim. Mən İslam alimi deyiləm, amma bir müsəlman kimi başa düşdüklərimi bu günkü günlə oxşar formada anlatmaq istəyirəm.
Bildiyimə görə İmam Hüseyn zamanında hakimiyyətdə olan Əməvi xəlifələri Müaviyə ibn Əbu-Süfyan və hakimiyyətdə onu əvəzləmiş oglu Yezid ibn Müaviyə (Allah hər ikisinə lənət eləsin) üzdə islam xəlifələri olsalarda apardıqları siyasət nəticəsində ölkədə İslamdan əsər əlamət yox idi. Bu zalımların başı əyyaşlığa, arvadbazlığa və ən əsası  toxunulmaz sayılan (bəlkədə toxunulmaz deyildi amma mən belə hesab edirəm) beytül malı, yəni bu günkü dillə desək büdcəni talamağa qarışmışdı. Xalqın pulu sanki düşmən malı kimi kef məclislərinə bahalı qəbullara sərf olunurdu (bax əliyevlərin Fransada, İtaliyada, İngiltərə,ABŞ və başqa ölkələrdəki qəbul və qonaqlıqlarına).
   Xalq bu haqsızlıqdan dəhşətə gəlirdi. Dəbdəbəli həyat sürən Əməvilərdən fərqli olaraq xalq acınacaqlı vəziyyətdə yaşayırdı. Lakin etiraz etməyə cəsarəti (imanı) çatmırdı. Alimlərdən etiraz edən ya yox idi yada qeyrətə gəlib səsini çıxaranların özü və ailə üzvləri müxtəlif təzyiqlərə məruz qalırdı. (Azərbaycan ziyalılarının bu günkü vəziyyətinə bax).
   Əhali yeganə ümid yeri kimi bu günkü dillə desək dini-siyasi müxalifət lideri İslam Peyğəmbərinin nəvəsi, Həzrəti Əlinin oglu İmam Hüseyni görürdü. Və xalq bu gümanında yanılmamışdı. Kufə əhalisinin çağırışı ilə ora gedən İmam Hüseyn əvvəl ətrafına böyük ordu yığsada sonradan 72 nəfər sadiq tərəfdarı ilə şəhidlik şərbətini içdi.Ən yaxın admları, ailə üzvləri İslam yolunda canlarını fəda etdilər.
   Həmin dövrdə uzun illər boyu Əməvi xəlifələri məscidlıərin minbərlərindən Həzrəti Əli və İmam Hüseynə lənət oxutdururdular,özlərini isə ümumilli lider kimi təqdim edirdilər. Məscidlərin minbərini Əməvilər Az.Tv-yə  Lider kanalına döndərmişdilər. Bir necə il belə davam edəndən sonra İmam Hüseynin Kərbəla müsibəti zamanı azyaşlı və xəstə olduğu üçün sağ qalan oğlu 4-cü İmam Əli ( xalq arasında daha cox Zeynalabidin və ya İmam Səccad kimi tanınır) bu məsələyə son vermək qərarına gəlir.
   İmam Zeynalabidin öz tərəfdarlarını toplayaraq bəlkədə tarixdə ilk dəfə dinc siyasi mübarizənin əsasını qoyur. Beləki bu günkü anlamda Kufə şəhərində Məhərrəm ayında tərəfdarları ilə bərabər  nümayiş (yürüş-mitinq) təşkil edərək İmama Rəhmət, Yezidə, Müaviyəyə və zalımlara lənət şüarları səsləndirməklə şəhərin küçələrini dolaşmışlar. İnsanlar uzun illər ərzində onlara rəsmi təbliğatın din düşməni kimi tanıtdığı şəxslərə yas saxlamaqla eslində rəsmi təbliğata inanmadıqlarını, o cür təbliğat aparanların özlərinə nifrət etdiklərini bəyan etmişlər.
   Soruşa bilərsiniz ki, bəs insanlar niyə başlarını yarırlar, özlərinə xətər yetirirlər?
Həmin vaxtlarda da indi olduğu kimi asayişi qoruyan qüvvələr (polis,ordu) vardı. Və hakimiyyətdə olan kriminal qrup dinc nümayiş xəbərini alan kimi İmam  Zeynalabidin və tərəfdarlarının üzərinə "asayiş keşikçilərini" göndərdi. Lakin öz qardaşları ilə qarşıdurma istəməyən öz əqidəsi uğrunda canından keçməyə hazır olan xalq  "asayiş keşikçiləri"  onlara tərəf gələrkən irəli çıxıb onlardan qabaq xəncər və ya başqa bir şeylə öz başlarına zərbə vurmaqla, özlərini döyməklə zalıma meydan oxudular. Və zalım xəlifəyə sən bizə vurmaq istədiyindəndə artıq zərbəni özümə vururam və səndən qorxmuram mesajını verdilər.
   Məhz Həzrəti Əli, İmam Hüseyn tərəfdarlarının Əməvilər və Abbasilər dövründə hər ilin Məhərrəm ayında bu nümayişi keçirməkləri sonradan sinxronlaşaraq bir adət-ənənə halını aldı və bu günə qədərdə davam edir.
Bizim burdan çıxaracağımız əsas nəticələr isə bunlardı.
1. İmam Hüseyn tarixdə ilk dəfə haqsızlığa, ədalətsizliyə qarşı çıxaraq, bütün al-ver təkliflərini rədd edərək, əvvəlcədən məğlub olacağını, özünün və övladlarının şəhid ediləcəyini bildiyi halda haqq yoldan dönməmiş və əslində qalib gəlmişdir.
2.Xalqımıza qarşı törədilmiş 20 yanvar, Xocalı və digər faciələrlə yanaşı, Bəşəriyyətin faciəsi olan İmam Hüseyn müsibətinidə qeyd etməliyik. Bunları üz-üzə qoymamalıyıq.
3. Aşura mərasiminin bir siyasi aksiya olduğunu dərk etməliyik. Dinc, qorxmazcasına və davamlı mübarizənin mütləq qalib gələcəyinə inanmalıyıq.
4.Haqq ədalət yolunda İmam Hüseyn kimi hər məhrumiyyətə hazır olmalıyıq.

BƏŞƏRİYYƏT ÖZ KEÇMİŞİNDƏN GÜLƏ-GÜLƏ AYRILACAQ!

Başlıqdakı fikir Karl Marksa aiddir. Amma məni solçuluqda ittiham etməyə hələ tələsməyin. Həqiqəti əgər düşməndə desə qəbul etmək tərəfdarı olanlardanam. Hərçənd ki, Karl Marksı düşmən hesab etmirəm. Və sözümün canıda solçuluq haqda plemika açmaq deyil.
   Xalqımızın en böyük mütəfəkkirləridə öz dövrünün eyiblərini düzəltmək üçün cəmiyyətdə olan eybəcərlikləri  tənqid etməklə yanaşı onları gülüş hədəfinə cevirmişlər. Təkcə 20-ci əsrin əvvəllərində çıxan Molla Nəsrəddin jurnalı buna ən bariz nümunədir. Lakin demək istədiyim heç buda deyil.
   Ötən əsrin sonlarında daha dəqiq desək 1988-ci ildə başlayan Milli Azadlıq Hərəkatı öz spesifikliyi ilə seçilirdi. Buda onunla bağlıydı ki, bu həmdə bir xalq hərəkatıydı. Hərəkatda hər cür insan varıydı. Və bu müxtəlif düşüncəli insanlarda hər biri öz bacardığı şəkildə hərəkata dəstək verirdi.
   Xalq yaradıcılığı işə düşmüşdü. Biri şeir yazırdı, biri meyxana deyirdi, biri karikatura çəkirdi, biri lətifə qoşurdu və sair. Və bütün bu proseslər kimin nə deməyindən asılı olmayaraq ölkənin müstəqilliyi ilə sonuclandı.
   Lakin müstəqillik əldə olunandan sonra siyasi prosesin əsas oyuncuları rolunu siyasi partiyalar üzərinə götürdü. Uzun müddət xalq yaradıcılığının müxtəlif janrları siyasilər tərəfindən yumşaq desək ciddi qarşılanmırdı. Xalq ya zəlzələdən ya vəlvələdən siyasi proseslərdən uzaq düşmüşdü. Amma ərəb baharından ruhlanan xalqmız yenidən siyasi proseslərə aktiv qoşulmağa başladı. Bu qoşulmanı stimullaşdıran əsas alətlərdən biridə sosial şəbəkəlrdi.
   Xalqın iştirakını göstərən əsas faktlardan biri bəlkədə birincisi budur ki, hərəkat dövründə olduğu kimi indidə hər kəs öz bacardığı şəkildə kömək edir. Coxlu sayda qocalı-cavanlı şairlər meydana gəlib ki, bunlar öz şeirləri, həcvləri ilə bu günkü hakimiyyətin iç üzünü daha başa düşülən dildə açıb göstərirlər. Fikrim var ki, hər sahədən bir nümunə verim. Məsələn İlham Hüseyn adlı cəbhəci gəncin öz blogunda yayımladığı Cərimə adlı şeirindən bir kupletə baxaq.  Blogun linki burada http://ilhamhuseyn.blogspot.com/2012/11/crim.html
Biraz da ağırlaşdırın
Balaca bir qəzadı bu
Sizə nifrət edənlərə
Vallah yüngül cəzadı bu
Gənclər (yaşlılar arasındada belələri var amma gənclər üstünlük təşkil edir) öz tvitlərində və statuslarında hakimiyyəti ələ salır, gülüş hədəfinə çevirir. Məsələn dünəndən bəri davam edən Əbülfəz Qurbanlı Aydın Mirzəzadə polemikasında yaxa yırtan bir YAP-çıya Orxan Rza bele cavab verir

 İsbandiyar bəy, siyasəti boş verin, playstationla aranız necədi?

   Xeyli sayda insan hər gün yeni lətifələr qoşurlar. Bəzən fb-a girəndə hamımız bu yazıları oxuyub gülürük. Bunlardan misal olaraq Seymur Həzinin dünən paylaşdığı bir lətifəyə baxaq.
Hakim:
-Alo, buna nə maddə qoyaq?
Vilayət Eyvazov:
-İndi mən də dəqiq bilmirəm, deyiləni gətirsələr yüngül bir şeylə yola ver, burax, olmasa, nalla getsin...

  

Deməyim odur ki, xalq artıq ciddi surətdə gülməyə başlayıb. Buda onunla əlaqəlidir ki, ya məhşur lətifədə deyildiyi kimi artıq itirməyə bir şeyi qalmayıb yada artıq hakimiyyəti ciddi qəbul etmir. Hakimiyyətin hər bir addımı cəmiyyətdə yeni şeirlərin yazılmasına, bayatı, qoşma və  lətifələrin qoşulmasına, karikaturaların cəkilməsinə səbəb olur.
Bu günlərin ən maraqlı debatlarından biridə parlamentin zoopark ve ya zoosirk adlandırılması ilə baglı olub. Artıq məhşur deyimdə deyildiyi kimi, cin şüşədən çıxıb. Yuxarılar əvvəlki qaydayla idarə edə bilmir aşağılar isə köhnə qayda ilə yaşamaq istəmir. Ən əsası isə bir daha qeyd edirəm ki, bunu gülə-gülə ifadə edir.

DİNC LAKİN KÜTLƏVİ MÜBARİZƏ

Bu günkü siyasi situasiyanı tehlil edərkən belə qənaətə gəlirəm ki, İlham Əliyev ve rəhbərlik etdiyi Yeni Azərbaycan Partiyası tam tükənib. Xalq arasında olan-qalan hörmətini, etimadınıda itirib. Yəqin razılaşarsız ki, H.Əliyev hakimiyyətdə olduğu dövrdə bütün mənfiliklərinə baxmayaraq xalqın müəyyən hissəsinin dəstəyinə malik idi. Cəmi  bir neçə il əvvələ qədər ölkə əhalisinin təqribən 20 faizi H.Əliyevi  aktiv şəkildə müdafiə edirdi. Müxalif fəallar müxtəlif söhbətlərdə, görüşlərdə Əliyevlərin korrupsiya əməllərindən, ölkəni bir klanın əsirinə çevirməsindən danışanda xüsusən yaşlı adamların müqaviməti ilə rastlaşırdılar.

Etiraf olunmalıdır ki,  İlham Əliyev  hakimiyyətə yeni gəldiyi illərdə də xeyli adamın dəstəyinə   güvənə bilərdi. Xeyli adam düşünürdü ki, atası KQB generalı olsada oğul Əliyev yağ içində böyrək kimi böyümüş, yeyib-içən, kefqom oglandır.  Stalnçi KQB generalından fərqli olaraq o çörəkverən,  mehriban, islahata meyilli birisidir.
  Nəzərə alsaq ki, H.Əliyev ömrünün son iki ilini yaşlanması və vaxtının xeyli hissəsini xəstəxanalarda keçirməsi  ilə əlaqədar ölkədə  kəndirlər xeyli boşalmışdı. Və təbii olaraq təcrübəsiz İlham Əliyevin hakimiyyətinin ilk illərində boşalmış kəndirləri bir əldə toplayıb yığmaq xeyli vaxt apardı. Həmin dövrdə ölkədə neft hasilatının artması və neftin  qiymətinin dünya bazarında bahalaşmasıda əhalinin güzaranına müsbət  təsir göstərmişdi. Müvəqqəti boşluqdan istifadə edən biznes dairələri ölkədə tikinti sektorunun inkişafına xeyli vəsait sərf etdi. Şəhərin mərkəzinə yaxın hissələrdə (Nəsimi bazarı, Təbriz küçəsi ve s.) əhalidən yaşadıqları mənzillərin bir kvadrat metrini 3.500-4000 ABŞ dollarına alan biznesmenlər əhalinin bir hissəsində böyük məbləğdə pulun əldə olunmasına ve yeni iş yerlərinin açılmasına təkan verdilər.
  Lakin buda uzun çəkmədi. 2008-ci ildən başlayan iqtisadi böhran və Əliyev ailəsinin artan iştahı qısa müddətli ümidlərində sonuna çıxdı. Tez-tez ölkə mediasında müxtəlif holdinqlərin təzyiq yolu ilə Əliyevlər ailəsinin nəzarətinə keçməsi haqda xəbərlər dolaşmağa başladı. 2011-ci ilin aprel ayinda dünyaca məhşur Vaşinqton Post qəzetində Əliyevlərin  Dubay villaları haqda məqalə isə Avrora Kreyserindən  açılan yaylım atəşinə bənzədi. Bundan sonra ölkə və dunya mediasını Əliyevlərin korrupsiya layihələri, saysız-hesabsız mənşəyi məlum olmayan (əslində olan) mülklər haqda məqalələr işıq üzü görməyə başladı. Azalbankın qanunsuz özəlləşdirmə nəticəsində Silkvaybanka çevrilərək hakim ailənin nəzarətinə keçməsi, Azal dövlət konserninin əksər obyekt və xidmətlərinin hemin holdinq tərəfindən mənimsənilməsi, Kapital bankın,ATA holdinqin, Azerfon mobil operator şirkətinin, 2.5 milyardlıq ehtiyatı olan Covdar qızıl yatağının hakim ailəyə məxsus olmasıda  Azenko dövlət şirkətinin gizli yolla dəyərinin 1.3 faizi ödənilməklə mənimsənilməsi, iri layihələrin tender keçirmədən ailəyə məxsus şirkətlərə verilməsidə faktlarla, sənədlərlə subuta yetirilən məqalələrdə əksini tapırdı.
   Hakim ailə tam ifşa olunmuş vəziyyətdədir. Fransada mühacir həyatı yaşayan ABU-nin rektoru  Elşad Abdullayevin Milli məclisin deputatı  Gülər Əhmədova haqda kasetləri ortaya qoyması isə kasanı daşdıran  son damla oldu.
  Və ən əsası odur ki, bu gün Azərbaycan xalqı hakmiyyətdə olanların oğru, quldur, cinayətkar olduğunu bilir. Elə hakimiyyətdə olanlarda bilirlər ki, Azərbaycan xalqı onların oğru, quldur və cinayətkar olduğunu bilir. Və onuda bilirlər ki, xalqin əlinə imkan düşsə bunların dərisinə saman təpəcək.
  Buna görədə xalqla hakimiyyət arasından pərdə tam olaraq götürülüb. Xalq olaraq biz onlara siz oğrusunuz deyirik. Onlarsa cavabında deyirlər yaxşı eliyirik.Deyirik siz quldursunuz, xalqın əmlakını talan edirsiniz, deyirlər lap ele əccəb edirik.
  Bizim üzərimizə düşən vəzifə nədir? Məhşur Bəyin oğurlanması filmində bir epizod var. Kəndlilər gəlirlər rejissorun yanına ve deyirlər ya hamımız gedib oturmalıyıq İsrafilin elçi daşının üstündə qızı almalıyıq, yada elçi daşın götürüb çırpırıq İsrafilin başına.
Bununsa açması budur ki, ya biz xalq olaraq kütləvi surətdə meydanlara çıxaraq danışıqlar yolu ilə,dialoq yolu ilə seçkilərdə hakimiyyəti  dinc təhvil verməyə razı salmalıyıq. Yada ki, proseslər dinc məcradan cıxıb Quba üsyanı formasında cərəyan edəcək.

AzTV- NIN TƏLAŞI

Hakimiyyətin isterikası davam edir
    
    Bazar ertəsi günorta təsadüfən Aztv-də həftə proqramının təkrarına baxası oldum. Televizorun pultu uzaqda olduğu üçün yarım saat ərzində İbrahim Məmmədovun müxtəlif reportajlarını izləmək məcburiyyətində qaldım. Bu reportajlıarın biri Avropanın az qala dağılması, işsizliyin, səfalətin tüğyan etməsi haqqında idi. Yunanıstan, İtaliya və İspaniyadan sonra xoruzun quyruğu göründü.


 İbrahim müəllim gəldi mətləb üstünə. Almaniyanın bu günündən insanı dəhşətə gətirən uydurmalardan sonra 1916-cı ilə aid ayrıca sujet verildi. Süjetdə iddia olunurdu ki, Almaniya Xarici İşlər Nazirliyi 1916-cı ildə Rusiya bolşeviklərinin rəhbəri Vladimir Leninə 10 milyon marka, 1917-ci ildə isə ümumilikdə 100 milyon marka maliyyə yardımı edərək Rusiyada bolşevik inqilabının baş verməsini stimullaşdırmışdı. Maraqlı məqamlardan biridə bu idi ki, 95 il əvvəl verilmiş maliyyə yardımını xüsusi pafosla və tez-tez qrant adlandırırdı. Və əsaslandırmağa çalışırdı ki, bütün inqilablar o, cümlədən Oktyabr inqilabı xarcdən verilmiş sifarişin nəticəsidir. Almaniya XİN ona görə Rusiyada inqilabını maliyyələşdirirdi ki, Bolşevik lideri hakimiyyətə gələndən sonra birtərəfli qaydada müharibədən çıxaraq hakimiyyət naminə vətən torpaqlarını “satacaq".

  Açığı hakimiyyət yanlılarının anti Lenin çıxışının əsas məğzi , “məmmədqulusu” bu idi ki, indidə inqilab etmək istəyən qüvvələr vətəni satacaq. Bu yolla Avropa Birliyinin aparıcı dövlətlərindən biri olan Almaniya mətbuatının Azərbaycan xalqına verdiyi mənəvi dəstəyi gözdən salmaq istədikləri göz qabağındadır. 
 
   Lakin mən İbrahim Məmmədovun Leninlə bağlı dediklərini bir kənara qoyub bəzi həqiqətləri onun yadına salmaq istəyirəm.

1. Vladimir Leninin partiyasına 70 il xidmət edən hər çıxışında onlarla dəfə onun adını çəkən, şəninə mədhiyyələr qoşduran sizin ümummilli lider adlandırdığınız Heydər Əliyev olub.
 2. Vətəni satmaqda suçlamaq istədiyiniz bu günkü muxalifət isə olkəmizi Leninçi rejimdən qurtararaq müstəqilliyə qovuşdurub.
3. Sizin dediyiniz “Lenin yolu” isə ölkəmizdə iki dəfə “sınaqdan” çıxarılıb. 1920-ci ildə Əliheydər Qarayev və 1993-cü ildə yenədə Heydər Əliyev tərəfindən. Birinci halda bu Zəngəzurun itirilməsi, Qarabağda erməni muxtariyyətinin yaradılması, müstəqilliyimizin itirilməsi, 70 il ərzində sərvətlərimizin sovet imperiyası tərəfindən talanması, vətəndaşlarımızın kütləvi qırılması və sairlə nəticələndi. İkinci halda isə Dağlıq Qarabağ və ətraf rayonlarımızın erməni-rus birləşmələri tərəfindən işğalı, bir milyon soydaşımızın öz yurd-yuvalarından didərgin düşməsi, dəyəri yüz milyardlarla ölçülən sərvətlərimizin bir ailə tərəfindən mənimsənilməsi, iqtisadi hakimiyyətin bir qrup məmur oliqarx arasında bölüşdürülməsi, haqsızlığın, hüquqsuzluğun tüğyan etməsi, müxtəlif bank fırıldaqları ilə xalqın əlindən son qəpiyinə qədər kapitalının çıxarılması, dövlət əmlakının hakim klan tərəfindən özəlləşdirilməsi Heydər Əliyevin hakimiyyət hərisliyinin güdazına getdi. 
 4. Bunun üstünə ölkədəki işsizliyi, səfaləti, evyıxma kompaniyalarıni, bir parça çörək üçün Sibirin bazarlarında dona-dona tərəvəz satan iki milyon soydaşımızı, balalarını dolandırmaq üçün Dubayda özünü satan qadınlarıda gələndə kimin satqın olduğu göz önünə gəlir.
Atalar yaxşı deyib “ Adımı sənə qoyum, sənidə yana-yana qoyum"